Eergisteren was het Driekoningen. Zoals de traditie het wil, kopen of bakken we jaarlijks een taart met een boon (koning) erin. Op 6 januari 2012 was het de eerste keer in 11 jaar dat we daar niet aan mee gedaan hebben. Tot grote teleurstelling van de kinderen trouwens.
De reden was zeker gegrond. De jongste dochter heeft trots haar nieuwjaarsbrief aan haar peter voorgelezen en daar kon geen driekoningen-taart tegenop. De belofte “we vieren driekoningen in ’t weekend wel” kon de teleurstelling enigszins goed maken.
Maar dan… Op zoek naar een taart op 8 januari. Begin er maar eens aan. Gewoonlijk bakken we de taart zelf maar gebrek aan tijd maakt dat ik alle bakkers in de buurt afzoek naar een verloren exemplaar. Bijna geef ik de moed op maar de laatste bakker heeft er nog eentje in de etalage staan.
De snoet van dochterlief spreekt boekdelen. Deze zullen én moeten we kopen!
Als klap op de vuurpijl wordt ze nog koning(in) ook. Haar avond kan alvast niet meer stuk.
En wij? Wij besluiten volgend jaar de taart zelf te bakken!
