Sedert zaterdagavond zijn we weer terug uit Zwitserland. Bij de terugreis vroegen de kinderen met aandrang rechtsomkeer te maken maar helaas behoort die optie niet tot de mogelijkheden. Vanavond beklaag ik het mezelf dat ik geen extra dag verlof genomen heb…
De was loert vervelend om de hoek, de winterschoenen slingeren nog in de keuken en de strijk stapelt zich met de minuut op. Maar het werk roept! Dus maar weer aan de slag: bus op, wandelingetje naar het werk, vergadering in en vergadering uit en ‘back to reality’.
Onze vakantie was leuk! Fijn weer in het vertrouwde Elm te zijn. De skilessen voor mezelf en de kinderen verliepen voorspoedig. Alleen jammer dat het hotel noodgedwongen de deuren zal sluiten met ingang van 1 april. Ook in Zwitserland doet de crisis zich voelen. De Zwitsere frank die alsmaar stijgt, maakt dat toeristen vaker kiezen voor de goedkopere buurlanden. In een klein dorpje zoals Elm doet zich dat uiteraard voelen. Het idee niet meer terug te kunnen keren naar ons vertrouwde hotel doet raar aan. Alleszins is niet op wintersport gaan voor de kinderen geen optie. Nu, er zijn mogelijkheden genoeg, daar niet van, maar de avonden met hun vriendjes in het hotel zijn super voor hen. Samen eten, zonder het gezeur van mama en papa en daarna nog even het zwembad induiken of een film zien in de ‘kino’ zijn van onschatbare waarde. En ze genieten er zo van. Het feit dat mijn schoonvader reeds 40 jaar Elm aandoet met groepen kinderen, vrienden en familie werd door de Sportbahnen met stijl gevierd: kazen, charcuterie, fruit, wijn en specialiteiten werden voor ons als après-ski aangevoerd. Een mooiere afsluiter in de winterse zon, met zicht op de bergen, konden we ons niet voorstellen. Na de aankoop van de lekkerste chips van de wereld, de Féchy, de milde mosterd van Senf, de Suchard Express en raclette-kruiden keren we voldaan naar huis. In mijn herinneringen: de mooie skilessen met Beat en fijne mede-skiërs, mijn kinderen die het beste van zichzelf geven op de skipiste, keuvelen aan de bar met een cocktail, ontbijten met mijn familie, lunchen op de skipiste en gelukkige mensen om me heen. Wat wil een mens nog meer?
